Είναι, λοιπόν, παρά πολύ σημαντικό να σταθούμε με σοβαρότητα και υπευθυνότητα να υπερβούμε τις διαχωριστικές γραμμές, να βάλουμε το χέρι στην καρδιά, να αναλογιστούμε τις ευθύνες που έχουμε κυρίως απέναντι στη νέα γενιά και στα παιδιά μας και αναλόγως να σταθούμε θετικά ή αρνητικά στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Να έχουμε όμως μια στάση ευθύνης και να κάνουμε προτάσεις σοβαρές, υπεύθυνες και τεκμηριωμένες.
Άλλωστε η σοβαρότητα του θέματος είναι τόσο μεγάλη η οποία αποδεικνύεται από τα εκατομμύρια των Ελλήνων πολιτών που σήμερα απεργούν, από τις δεκάδες χιλιάδες των διαδηλωτών που σε όλη την Ελλάδα στέλνουν ένα βροντερό μήνυμα στην Κυβέρνηση και στο ελληνικό κοινοβούλιο ζητώντας την απόσυρση και ουσιαστικές αλλαγές στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο, από την πρωτοφανή για πρώτη φορά στα χρονικά των υπαλλήλων της Βουλής που διεκδικούν τα δίκια τους, από τους δεκάδες συναδέλφους ομιλητές και βεβαίως από τις άπειρες ώρες συζήτησης που καταναλώσαμε στις αρμόδιες επιτροπές αλλά και εδώ στην Ολομέλεια.
Θα ξεκινήσω και θα είμαι όσο περισσότερο μπορώ επιγραμματικός, γιατί και ο χρόνος δεν είναι πάρα πολύς, δίνοντας μια γρήγορη απάντηση σε ένα βασικό ερώτημα.
Για ποιο λόγο προσχωρούμε σε αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα; Χρειάζονται αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα; Ανεπιφύλακτα ναι. Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι τα ασφαλιστικά ταμεία καταρρέουν. Δεν υπάρχουν χρήματα. Άλλωστε υπάρχει η πρόσφατη σχετικά έκφραση του αρμόδιου Υπουργού ο οποίος είπε «Δεν υπάρχει σάλιο στα ασφαλιστικά ταμεία». Είναι γνωστό σε όλους τους Έλληνες πολίτες ότι υπάρχει κακή ποιότητα παρεχομένων υπηρεσιών και βεβαίως μεγάλη ταλαιπωρία των Ελλήνων ασφαλισμένων. Άρα, λοιπόν ανεπιφύλακτα ναι χρειάζονται αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα.
Ας εξετάσουμε τώρα τους λόγους, ας εξετάσουμε τις παραμέτρους από τις οποίες δημιουργήθηκε το πρόβλημα στο ασφαλιστικό σύστημα. επιγραμματικά και πάλι θα πω ότι ένας από τους βασικούς λόγους που υπάρχει πρόβλημα στο ασφαλιστικό μας σύστημα, είναι το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας. Δυστυχώς, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είναι το μεγαλύτερο εθνικό πρόβλημα και θα πρέπει κάποτε να το κουβεντιάσουμε υπεύθυνα και τεκμηριωμένα και να υπάρξουν πολιτικές για την αντιμετώπισή του.
Δυστυχώς είμαστε μια χώρα, ένα έθνος που συνεχώς μαθηματικά φθίνει. Ο μέσος όρος γεννήσεων έχει μειωθεί στο 1,2 παιδιά ανά οικογένεια, ενώ για να επιβιώσει ένα έθνος χρειάζεται ο μέσος όρος αυτός να είναι πάνω από 2,1 παιδιά. Υπάρχει, λοιπόν, ένα σοβαρό ζήτημα. Ο πληθυσμός της χώρας συνεχώς ελαττώνεται και όχι μόνο αυτό αλλά γερνάει.
Και υπάρχει και μια πολύ κακή σχέση εργαζομένων και συνταξιούχων. Ένα ασφαλιστικό σύστημα για να αντέξει, για να ζήσει χρειάζεται μια αναλογία τέσσερις εργαζόμενοι προς ένα συνταξιούχο. Δυστυχώς, στη χώρα μας έχουμε φτάσει στο σημείο να έχουμε δύο εργαζόμενους προς ένα συνταξιούχο.
Ακόμη η αποβιομηχάνιση της χώρας είναι γεγονός. Η αδήλωτη εργασία εκατοντάδων χιλιάδων νομίμων ή μη μεταναστών είναι μια πραγματικότητα και στερεί πολλά εκατομμύρια ευρώ, πολλούς σημαντικούς πόρους από το ασφαλιστικό σύστημα.
Ο κατακερματισμός των ασφαλιστικών ταμείων δημιουργεί προβλήματα υψηλού λειτουργικού κόστους και όχι μόνο αυτό, αλλά και τεράστιας εισφοροδιαφυγής. Δεν υπάρχει καθόλου εκμετάλλευση της ακίνητης ή της κινητής περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων. Και τέλος υπάρχουν συγκεκριμένες παθογένειες του ασφαλιστικού συστήματος για τις οποίες τα δύο κόμματα τα οποία κυβέρνησαν από το 1974 και μετά τη χώρα έχουν τις μεγάλες ευθύνες.
Και βεβαίως, εγώ -και δεν διεκδικώ την αντικειμενικότητα, είναι υποκειμενική μου άποψη αλλά θα την καταθέσω- θεωρώ ότι τις βασικές αιχμές και ευθύνες για αυτή την κατάντια των παθογενειών του ασφαλιστικού μας συστήματος την έχει το ΠΑΣΟΚ. Γιατί ζήσαμε στο παρελθόν καταστάσεις όπου γυναίκες με δεκαπέντε χρόνια προϋπηρεσίας και ανήλικα παιδιά σε ηλικία τριάντα πέντε, τριάντα έξι, τριάντα οχτώ χρονών έβγαιναν στη σύνταξη.
Ζήσαμε καταστάσεις που εξακολουθούν και υπάρχουν ακόμη και σήμερα, γιατί δεν έγιναν οι διορθώσεις που θα έπρεπε, να έχουμε χιλιάδες ανάπηρους-«μαϊμού» που παίρνουν αναπηρικές συντάξεις. Είχαμε και εξακολουθούμε να έχουμε, δυστυχώς, συνταξιούχους ηλικίας κάτω των πενήντα ετών που παίρνουν και συνεχίζουν να παίρνουν συντάξεις.
Επομένως, ανεπιφύλακτα «ναι» στις αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα. Τι είδους, όμως, αλλαγές χρειάζεται το ασφαλιστικό σύστημα;
Πρώτα-πρώτα, χρειάζεται αλλαγές, οι οποίες θα είναι κοινωνικά δίκαιες, αλλαγές οι οποίες θα γίνουν αποδεκτές από τους πολίτες, αλλαγές που να αποδεικνύουν στους πολίτες ότι υπάρχει μια στοχευμένη πολιτική.
Και ως παράδειγμα, αναφέρω ότι πρέπει να αποδείξουμε στους Έλληνες πολίτες ότι ασκούμε μια στοχευμένη πολιτική για να αντιμετωπίσουμε το δημογραφικό πρόβλημα και να ενισχύσουμε τις πολύτεκνες μητέρες. Πρέπει να αποδεικνύουμε ότι ασκούμε μια συγκεκριμένη κοινωνική ασφαλιστική πολιτική για να στηρίξουμε τις μονογονεϊκές οικογένειες ή να στηρίξουμε τις άγαμες θυγατέρες κάποιας μεγάλης ηλικίας που έχουν μείνει από το παρελθόν και αντιμετωπίζουν σοβαρό βιοποριστικό πρόβλημα.
Ακόμη, οι αλλαγές αυτές πρέπει να διασφαλίζουν τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος -και αυτό είναι παρά πολύ σημαντικό- γιατί αν δεν τη διασφαλίζουν, καταλαβαίνετε ότι υπάρχει ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα και βεβαίως, θα πρέπει οι αλλαγές αυτές να προκύπτουν μέσα από έντονο κοινωνικό διάλογο. Πρέπει να υπάρξει κοινωνικός διάλογος με όλους τους πολίτες, με όλους τους κοινωνικούς φορείς. Έγινε αυτό;
Δυστυχώς, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, μετά λύπης μου λέω ότι αυτές οι θεμελιώδεις προϋποθέσεις για την υλοποίηση, για τις αλλαγές και για την εφαρμογή ενός σωστού ασφαλιστικού συστήματος δεν έχουν γίνει πράξη, ούτε γίνονται πράξη με το παρόν νομοσχέδιο.
Με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, η Κυβέρνηση επιχειρεί βίαιες ανατροπές, σκληρές ανατροπές, αντικοινωνικές ανατροπές. Δυστυχώς, τα μέτρα τα οποία χαρακτηρίζουν το συγκεκριμένο νομοσχέδιο είναι κυρίως, μέτρα δημοσιονομικού χαρακτήρα.
Έτσι, λοιπόν, βλέπουμε ότι μιλάει το νομοσχέδιο για αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, για ουσιαστική μείωση των συντάξεων και «πάγωμα» των συντάξεων αυτών -όσων μείνουν μετά την αφαίρεση συγκεκριμένων ποσών- για την κατάργηση στην πράξη του δέκατου τρίτου και του δέκατου τέταρτου μισθού, για την επαναφορά του άδικου ΛΑΦΚΑ σε ποσοστά 3% έως 10%.
Και θυμίζω ότι είναι αυτό που το 2004, η Νέα Δημοκρατία, όχι απλώς κατάργησε, αλλά επέστρεψε και όσα χρήματα παράνομα οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ τα προηγούμενα χρόνια κρατούσαν.
Είναι, λοιπόν, ένα νομοσχέδιο, το οποίο επιδιώκει βίαιες, ριζικές ανατροπές του ασφαλιστικού συστήματος. Είναι ένα νομοσχέδιο, το οποίο από τις συνεχείς αλλαγές, που μέχρι πριν από λίγο είδαμε τον Υπουργό να κάνει -περισσότερες από εξήντα τροπολογίες έχουν έρθει- αποδεικνύεται ότι είναι πρόχειρο νομοσχέδιο.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΟΒΕΡΔΟΣ (Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης): Καμία τροπολογία.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΡΑΟΓΛΟΥ: Εξήντα τροπολογίες, τουλάχιστον, από την ώρα που μπήκε στην Επιτροπή μέχρι και τώρα. Και πριν από λίγο, κύριε Υπουργέ, σας άκουγα ότι αποσύρατε άρθρα και φέρνετε κάτι καινούριο.
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Βύρων Πολύδωρας): Μπορεί να μην είναι τυπικά τροπολογίες. Είναι τροποποιήσεις.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΡΑΟΓΛΟΥ: Κλείνοντας, λοιπόν, γιατί ο χρόνος -όπως είπα- δεν μου δίνει τη δυνατότητα να αναφερθώ αναλυτικά, θα έλεγα, λοιπόν, ότι εμείς, ως Νέα Δημοκρατία, που είμαστε ένα σοβαρό και υπεύθυνο κόμμα, λέμε ότι τη βασική φιλοσοφία, την εμφάνιση του νομοσχεδίου όπως είναι, καταλαβαίνετε ότι δεν υπάρχει καμία δυνατότητα να την ψηφίσουμε.
Θεωρούμε ότι είναι ένα νομοσχέδιο κοινωνικά άδικο, ένα νομοσχέδιο το οποίο δεν εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος, ένα νομοσχέδιο, το οποίο δημιουργεί πραγματικά μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις λόγω της αδικίας του.
Όμως, στεκόμαστε με προσοχή και υπευθυνότητα στη συζήτηση που γίνεται για τα άρθρα. Όπου χρειάζεται θα σταθούμε εποικοδομητικά.
Άλλωστε, αυτή είναι η μεγάλη μας διαφορά σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ, που μέχρι πριν από ένα χρόνο, όταν ήταν στην αντιπολίτευση, έλεγε γενικώς και αορίστως «όχι» σε όλα και δεν ήθελε καμία απολύτως αλλαγή. Θυμίζω ότι ακόμα και όταν το 2008 έγινε η μείωση των ασφαλιστικών ταμείων από εκατόν τριάντα τρία σε δεκατρία, τότε ήταν κάθετα αντίθετο και σήμερα έρχεται και τα μειώνει ακόμη περισσότερο και εμείς λέμε ότι αυτό είναι μια σωστή πολιτική, γιατί θα πρέπει να έχουμε λιγότερα ασφαλιστικά ταμεία. Προφανές είναι αυτό.
Αλλά, εμείς στεκόμαστε υπεύθυνα, λοιπόν, και όπου χρειάζεται θα ψηφίσουμε άρθρα που εκτιμούμε ότι είναι προς όφελος του ελληνικού λαού και προς όφελος της λειτουργίας του ασφαλιστικού συστήματος, ακόμη και αν δυσαρεστούν συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες.
Από την άλλη, όμως, θα είμαστε στο πλευρό των Ελλήνων πολιτών στον αγώνα για σημαντικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο συγκεκριμένο ασφαλιστικό νομοσχέδιο -εφ' όσον βέβαια με την ψήφο των Βουλευτών του Ελληνικού Κοινοβουλίου γίνει νόμος- και θα προχωρήσουμε, όταν αύριο γίνουμε Κυβέρνηση, στις σημαντικές αλλαγές προς όφελος της ελληνικής κοινωνίας, προς όφελος των Ελλήνων πολιτών.
Ευχαριστώ πολύ.
